Dries vs. Jan-Peter

Daar was plotseling het bericht: Zware kritiek Van Agt op Balkenende. Volgens van Agt muilkorft Balkenende het parlement inzake het onderzoek naar de oorlog in Irak, en lapt de Amerikaanse president Bush de internationale rechtsorde aan zijn laars.
Krasse taal voor een oud-premier, die in zijn tijd een onwrikbaar rechts imago had.

Er kwamen beelden tevoorschijn uit het archief in mijn hoofd. Het moet omstreeks 1977 zijn geweest, toen Dries van Agt een werkbezoek bracht aan het bedrijf waar ik toen werkte. Er was al dagenlang gepoetst op dingen waar anders nooit naar omgekeken werd. Iedereen kreeg nauwkeurige instructies hoe hij/zij zich moest gedragen en wat nadrukkelijk nagelaten moest worden. En dat je je “netjes” diende te kleden.

Nu had van Agt niet bepaald mijn sympathie, omdat hij in mijn ogen een infame achterkamertjes-deal had gesloten met Hans Wiegel, terwijl hij intussen de PvdA, met toen nog Joop den Uyl als bevlogen boegbeeld en Ed van Thijn als onderhandelaar, aan het lijntje had gehouden. Gewoon omdat hij niet zo bevlogen was als Joop, en liever op zijn gemak met een goed glas wijn en een ferme sigaar van het rijke Roomse leven genoot dan op te komen voor de gewone medemens.
Laat in de middag, de dag voordat de minister-president ons bedrijf met een bezoek zou vereren, gebeurde er iets dat de tongen losmaakte. Een overijverige functionaris liet door een legertje hoveniers de kleine perkjes rond de lantaarnpalen op de parkeerplaats reorganiseren. De rode tulpen werden in allerijl vervangen door paarse viooltjes, toen een steunkleur van de CDA-affiches meen ik me te herinneren.

Uit balorigheid heb ik de volgende morgen een felrood overhemd en felrode sokken aangetrokken. Ik wist dat Dries bij ons op de afdeling zou komen. Wij waren geïnstrueerd om ons zo bescheiden mogelijk op te stellen en buiten beeld te blijven, maar ik had een uitzonderingspositie. Ik zat in een glazen kantoortje waarin de computer stond die ons nieuwe systeem bestuurde. Niet te missen dus voor de begeleidende TV-camera’s tijdens het gearrangeerde gesprek tussen van Agt, mijn chef en de verslaggever. Zo vertoonde een landelijke actualiteitenrubriek Dries van Agt ’s avonds dus met felrode tinten in de achtergrond.

Ik heb lang een oprechte hekel gehad aan Dries van Agt met zijn maniertjes en het gebruik van zijn Jezuïetentaaltje om zijn ideeën een wollige verpakking mee te geven, maar ik krijg steeds meer respect en bewondering voor hem
Het moet toch een hele ommekeer zijn geweest om te komen tot de standpunten die hij nu regelmatig uitdraagt, haaks op zijn toenmalige koers, en daarmee impliciet toegevend dat hij er eerder vaak naast gezeten heeft.
En ik kan nu ook gemakkelijker toegeven, dat ik destijds zijn archaïsch aandoende taalvondsten toch vaak ook wel interessant vond, ondanks de inhoud.