We leven in een chaotische wereld…

Met deze beginzin zou je door de eeuwen heen een beschrijving van elke periode kunnen openen. Chaos is immers de basis van alles?
Ook als het een rustige, vredige periode lijkt in de streek waar jij woont, altijd zijn er onder de oppervlakte ongenoegens, intriges en relatieproblemen.

In onze tijd wordt de chaos veroorzaakt door de overgeciviliseerde maatschappij. Als ergens in een natuurgebied een konijntje met myxomatose wordt aangetroffen, bellen we onmiddellijk de dierenambulance, die met zwaailicht komt aangestormd en het konijn in kwestie een spuitje geeft. We laten het konijn niet over aan de natuur, waar het nog z’n functie heeft als prooi.
Of we zien een vogeltje met een afhangende vleugel. We bellen wederom de dierenambulance, en zodra we de telefoon weer hebben opgelegd, tilt de vogel zijn zielige vleugeltje op en vliegt weg. We kennen de diersoorten toch al nauwelijks meer uit elkaar. Zoals men van Amsterdammers zegt (in hoeverre is het een grap?), dat ze twee soorten vogels kennen: sijsies en drijfsijsies.

Mensen met een andere huidskleur of een ander geloof sturen we het liefst terug naar waar ze vandaan komen, ongeacht hun bijdrage aan onze maatschappij en de toestand op de plaats van herkomst. Ze zijn anders, en dus passen ze niet bij ons. Hun geloof is niet van hier, dus moeten ze zich maar bekeren tot ons geloof.
Stuur al die christenen dan ook meteen terug naar het Midden-Oosten, want ook dat geloof is in die contreien ontstaan, niet hier.
Ja, inderdaad, in die streek waar ze nu nog steeds vechten en waar “wij” gewapenderhand de westerse beschaving en democratie aan het brengen zijn en het terrorisme bestrijden. Met foute bombardementen en jarenlange opsluiting van verdachten zonder proces.

In de vakantie ontvluchten we de stad, en gaan elders op elkaars lip zitten, met veel minder leefruimte dan thuis. In hoteltorens, op overvolle campings. Niet te dicht bij agrarische bedrijven, want daar stinkt het.
Ja, er zijn al stadse neuzelaars geweest die zo nodig “buiten” moesten gaan wonen, en het voor elkaar kregen dat de vergunningen van eeuwenoude boerenbedrijven werden ingetrokken vanwege “stank”.

We durven ons niet meer in het bos te begeven, want we zouden kunnen worden aangevallen door teken, die zich met hele horde’s uit de bomen op vredige wandelaars storten en hen besmetten met vreselijke ziekten. Als we door een spinnedraad lopen, schrikken we alsof we aangevallen worden door een wurgslang, en als we dan een druppel angstzweet langs onze nek voelen lopen, denken we gebeten te worden door bloedzuigers.
We eten alleen bramen en andere bosvruchten die in een kas gekweekt zijn en daarna in een potje gestopt. Want in de vrije natuur kan er wel eens een vos over gepiest hebben, die daarmee enge ziektes overdraagt. Nou, hoeveel vossen zijn er nog, en hoeveel daarvan dragen die ellende bij zich?
Ja, jagers zeggen natuurlijk dat er een vossenplaag heerst, dan mogen ze weer…

Omdat we te weinig beweging krijgen, gaan we sporten. De fanatieksten gaan naar de sportschool om zich te onderwerpen aan systematische oefeningen op speciaal voor één spiergroep ontworpen, geestdodende werktuigen. De vrijheidslievenden gaan hardlopen, omdat daarvoor geen openingsuren bestaan. Ze gaan dan met de auto naar een trimbaan, waar alleen gelijkgestemde hen kunnen waarnemen, want ze schamen zich voor hun uitsloverij.
Wie te krakkemikkig is, maar toch iets aan zijn of haar conditie wil doen, stort zich tegenwoordig op “nordic walking” (noordelijk lopen…?). Daartoe verzamelt men zich in groepen op een parkeerplaats aan de bosrand, gehuld in tekenwerende kleding. Onder de hoede van een trainer, die tevens tekendeskundige is, gaat men vervolgens de wandelpaden vernielen met hun prikstokken. Zo komen je armen toch ook nog een beetje in beweging. Maar als je zó ingepakt zou gaan hardlopen, sterf je aan oververhitting.
Nou, laat mij dan maar een paar stukkies hardlopen, dan breng ik meer elasticiteit in mijn longen en aderen terug dan met dat stoksjokken.

Tja, ik loop al zestig jaar met blote lichaamsdelen in het bos en heb nog nooit een teek gezien. Mijn moeder maakte altijd jam van bramen die ze zelf plukte in bos en veld. Ik hielp haar daar soms bij. We deden heus niet alle bramen in de emmer, maar ook heel wat in onze mond. Ik maak geen jam, maar ik lust nog steeds graag verse bramen.
Ik word liever opgevreten door een teek dan door angst voor de natuur.