Schipper mag ik overvaren…

Ken je dat liedje nog, van dat spelletje:

“Schipper schipper mag ik overvaren, ja of nee?
Moet ik dan ook geld betalen, ja of nee?”

De laatste dagen zit het steeds in mijn hoofd.

Op zaterdag 16 april 2011 was ik, als niet-lid, samen met Marijke, uitgenodigd voor de Algemene Ledenvergadering (ALV) van de Vereniging Vrienden van de Voetveren.
Oorzaak? Frank, Marijke’s zoon, is al jaren lid, en had ons getipt dat er een wedstrijd was: “Pontjespoëzie”. We hadden allebei een gedicht ingezonden, en ik bleek uitverkoren voor de derde prijs.

Ik liep al een tijdje te peinzen wat ik zou kunnen met het thema. Marijke was al concreet bezig, en maakte me er op attent dat we tegen de deadline aan zaten! Gelukkig heb ik een paar methoden geleerd om de creativiteit uit een oerwoud van vage gedachten te begeleiden naar concrete teksten.
Op de dag van de deadline heb ik een gedicht getypt op de PC, nog één woord veranderd, en ingezonden per e-mail. Dat was goed voor de derde prijs.

Is dat het enige wat ik met voetveren en pontjes heb? Nee, zeker niet! Om fietstochten over lange afstanden te plannen, trok ik rechte lijnen op de kaart, van “Vertrek” naar “Aankomst”. Daarbij vormde “het water” de barriëres. De mogelijkheden om over te steken bepaalden dan de uiteindelijke route. Pontjes zijn dan meteen een rustpunt. De langste tocht was een weekend van Emmen naar Ridderkerk. Vrijdag heen 230 km, en maandag terug langs een iets andere route, 260 km.

Hoe naar de ALV te gaan? Routeplanners rekenden ruim 2 uur voor de rit. We zouden Frank ergens moeten oppikken en om half tien ter plaatse zijn. Erg vroeg opstaan dus. Dus werden we uitgenodigd om al op vrijdag naar Tiel te komen, en hadden van daar ’s morgens de veel kortere rit naar Schoonhoven.

’s Avonds waren Mark en Lieke druk bezig hun “haantje op een stokje” te versieren: Palmpasen is nabij! Het haantje (van brood) werd er nog niet op gezet, omdat het dan teveel zou uitdrogen.

’s Morgens een grote verrassing. Hoe lang was het geleden dat er slingers hingen voor mijn verjaardag? (Wij vieren anders alleen de “ronde getallen”.)
Toen ik beneden kwam werd ik door Lieke direct “gekroond” met de verjaardagshoed, en Mark las de kaart voor die hij zelf had geschreven!
Het werd een gezellig ontbijt, ofschoon Mark op tijd naar voetballen moest, en José de taak van Frank daarbij zou overnemen als team-leider. Frank ging immers met ons mee naar de ALV?

Frank, Marijke en ik gingen in onze auto naar de ALV in Schoonhoven. Uiteraard namen we een route met een veerpont, vanaf de A15 niet de A2, maar de N216. De pont lag aan de overkant. Nou nee, dit is niet echt een voetveer…
Maar je kunt er wel te voet gebruik van maken, en dus staat het op de website van de Vrienden van de voetveren.

Ik heb jaarlijkse ledenvergaderingen meegemaakt van andere verenigingen, waarbij van de 1800 leden er 12 kwamen opdagen, inclusief het bestuur en de redactie van de verenigingsperiodiek.
Hier zat de zaal vol met, pakweg, 100 mensen, van de ca. 1900 leden! Het viel me hoe soepel de vergadering verliep; een verdienste van het bestuur, denk ik.

Mijn aanwezigheid kwam bij agendapunt 4 aan de orde: de wedstrijd “Pontjespoëzie”. Na de andere prijswinnaars werd ik naar voren geroepen om mijn gedicht voor te dragen. Marijke wou daar een filmpje van maken, maar omdat het SD-kaartje vol was, is er alleen een foto dat ik naar voren liep onder luid applaus: de voorzitster had vermeld dat ik ook nog jarig was. Hoe ze dat wist…?

Nadat ik mijn gedicht had voorgedragen, kreeg ik een exemplaar van de bundel, met de 39 gedichten die als beste waren geselecteerd, van de 73 inzendingen. Een prachtig boekje, fraaie kaft en mooi drukwerk. Direct de index scannen of Marijke’s gedicht er ook in staat. En ja hoor, nog vóór mijn gedicht staat haar gedicht!
Even later blijkt, als we vergelijken met het origineel dat ik uitgeprint heb, dat Marijke’s gedicht in de bundel maar voor de helft is afgedrukt… Dat is een domper!
(Hier is Marijke’s gedicht helemaal te lezen.)

Na agendapunt 7 is er een pauze. Ik krijg van meerdere mensen complimenten voor mijn gedicht, en een aantal vraagt me de inmiddels aangeschafte bundel te signeren. Eén dame is geëmotioneerd, omdat ze in mijn gedicht een verwijzing vindt naar “die andere overkant”; een mooie tekst op een rouwkaart. Ik had die associatie nog niet gemaakt, maar ik beschouw het als een compliment.

We spreken met de secretaris over de fout met Marijke’s gedicht. Hij put zich uit in verontschuldigingen: “Dit kan echt niet!”
We analyseren dat het vermoedelijk fout is gegaan bij het anonimiseren van de gedichten voor de jury. De secretaris vraagt of hij het geprinte gedicht mag hebben, om kopieën te maken voor de mensen die nu al een bundel hebben gekocht. Voor de overige bundels zal een inlegvel worden gemaakt en zo mogelijk zal een nieuwe druk worden gecorrigeerd.
Eén troost: de helft van Marijke’s gedicht was al goed genoeg om door de selectie te komen voor de bundel! En ze wordt uitgenodigd haar gedicht in de complete vorm voor te dragen.

De agenda loopt nog door tot punt 17, de rondvraag. Ik ben verbaasd dat ik, als niet-lid/niet-insider, het ervaar als een constructieve, interessante vergadering. Ook de rondvraag wordt niet gekaapt door “beste stuurlui aan wal”.
Dan wordt de lunch geserv
eerd, te beginnen met soep. Ik ben geen gastronoom, ik weet niet wat het precies was, maar het was lekker!

Intussen waren José en de kinderen ook gearriveerd. Die hadden al geluncht, dus gingen ze nog even “de hort op” tijdens onze lunch.
Na de lunch verzamelden we ons (hoe vond je elkaar vroeger, zonder gsm?); Mark en Lieke waren heel mooi gegrimeerd.

Schoonhoven is een plaats met een rijke historie, die uitnodigt om goed om je heen te kijken. Als eerste liepen we door de pittoreske straatjes naar de Lek, gefascineerd door water als we zijn. De kleintjes liepen meteen onder aan de dijk. Beetje spannend, verzacht doordat Mark z’n zwemdiploma al heeft en Lieke mag dezer dagen afzwemmen.

Via een antiek ophaalbruggetje strijken we neer op een terras met uitzicht op de rivier. Daarna doorkruisen we de stad. We komen langs een beeldengroep, gewijd aan het eerste mechanische apparaat voor de bereiding van lakken en verven. Geschonken aan de gemeente door een plaatselijke, 100-jarige lakfabriek. En door het prille groen aan de bomen langs de grachten zien we een van de torens in de stad. Op een bankje onder die bomen rusten opa en de kleinkinderen even uit.

Dan gaan we een tocht maken door het rivierengebied, waarbij we een paar veerponten willen gebruiken. Zo dicht mogelijk langs de rivieren. In dit geval dus veerponten waar we met de auto op kunnen, geen voetveren. Dit werd uiteindelijk de route:

Grotere kaart weergeven

Bij Bergambacht steken we met de pont Bergstoep-Streefkerk de Lek over. We genieten van het weidse landschap.
Onze eerste stop is in Nieuw-Lekkerland. Een bord langs de kant vermeldt dat Molen De Regt werd geopend. Beter gezegd: heropend na gedeeltelijke restauratie: kap en wieken ontbreken nog. Binnen is op foto en film te zien vanuit welke staat de molen is gerestaureerd.

Verderop zien we de molens van Kinderdijk naast ons. Marijke is er nog nooit geweest, ik lang geleden vanuit Ridderkerk, op fiets, via het pontje over de Noord. Misschien vaart dat nu een andere route dan toen.
We nemen nu de pont Kinderdijk – Krimpen aan de Lek. Mark en Lieke maken ook daar een feestje van!

Aan de overkant filmt Marijke door de voorruit een deel van de rit op de dijk. Hoewel het in kilometers allemaal dicht bij elkaar ligt, doen we heel veel landschappelijke indrukken op.

Dan komen we bij de pont Gouderak – Moordrecht. Dat is een bijzondere! Frank ontdekte de verrassing toen we er voor stonden: hij had zich al voorgenomen om deze pont op korte termijn eens te bezoeken. In de vergadering was verteld, dat hij binnen afzienbare tijd vervangen zal worden.
Het is een “koplader”, dat wil zeggen dat je er aan dezelfde kant weer af moet als waar je er opgereden bent. Als je een pont op rijdt, ga je naar beneden, en aan de andere kant moet je dan omhoog rijden. Nu is vrij steil achteruit omhoog rijden moeilijker dan omlaag, dus kun je beter achterstevoor de pont oprijden.
Ik denk dat meegespeeld heeft dat ik mijn rijbewijs pas gehaald heb een maand voordat ik 60 werd, gecombineerd met mijn leeftijd, dat de lieverds om mij heen dachten dat ik het niet aan zou durven. Ik ben echter al mijn hele leven gezegend met een redelijke dosis eigenwijzigheid, en ik heb inmiddels toch wel meerdere tienduizenden kilometers rij-ervaring. Kortom, met behulp van goede aanwijzingen van vooral José is het gelukt.

Of ik het spannend vond? Dat wel: prettig spannend. Weer wegrijden vanaf de pont was zeker zo spannend: ik wist niet precies hoeveel ruimte ik had vanaf Frank’s auto, en toen ik de rem even losliet ging ik achteruit… En eenmaal “boven” stond ik nu vooraan, terwijl Frank de route had bedacht.

Merkwaardig is ook, dat toen ik de route probeerde te reconstrueren, Google Maps niet bereid bleek om deze veerpont serieus te nemen. Ik werd geacht om te rijden over Gouda om aan de overkant te komen! Ik moest de routekaart dus opsplitsen; de rest is dit:

Grotere kaart weergeven

Vanuit de vrij steile Veersteeg had je geen uitzicht, en er kwam op dat moment heel veel verkeer langs. Met ongeoefende gebarentaal spraken we af welke kant ik op moest. Eenmaal in de smalle Dorpsstraat was er toch al gauw een mogelijkheid om Frank weer voor te laten gaan. We reden nu langs het water Gouda voorbij, en staken nu over met behulp van een aantal bruggen, tot we Oudewater bereikten.

In Oudewater zoeken we naar een gelegenheid waar we kunnen eten. De eerste twee “zitten vol”, kunnen voorlopig geen 6 mensen bedienen. Eetcafé Lumière kan dat wel.
Het blijkt een gouden greep. Het is er zonder capsones. Het is er wel vol, maar we krijgen een tafel voor 6 en worden prettig bediend. Bijna voordat we allemaal zitten, krijgen we een amuse. Er is al gauw iets te drinken, en de kaart is afgedrukt op de placemat. Verder krijgt elke volwassene al snel een Aspergekaart: ze zijn er weer!
Het is ons weer moeilijk gemaakt om een keuze te maken uit vele aanlok
kelijke gerechten. Toch blijf ik deze keer bij wat ik het eerst zie staan: “Combinatie van gebakken zalm en ossenhaas, geserveerd met kreeftensaus.” We maken allemaal onze keuze, de kinderen willen een “Donald Duck menu”, met een frikandel. Het wachten duurt helemaal niet zo lang, en dat met deze bezetting. Ik zit aan het hoofdeind van de tafel; niet omdat ik voorzitter ben, maar omdat het personeel er dan gemakkelijker langs kan.

Het eten smaakte inderdaad zo voortreffelijk als het op de kaart leek. Er bleek een grote eensgezindheid bij het kiezen van een nagerecht: Crème brûlée. Voor Mark en Lieke was er elk een “schatkist” gevuld met ijs en een verrassing onderin.
Meteen nadat de toetjes waren geserveerd, kwamen een paar personeelsleden zingend binnen met een fonteintje van taartvuurwerk: dat bleek ter ere van mij te zijn! Mark en Lieke kenden de tekst ook en zongen uit volle borst.
Naast ons, aan een lange tafel zat een groot gezelschap, het deed mij denken aan een familiedag. Ook die mensen zongen allemaal mee! Het gaf echt een gevoel van jarig zijn!

Tijdens de koffie-na werden de achterkanten van de (papieren) placemats gevuld met mooie tekeningen en “boter kaas en eieren”.

En dan komt het moment dat je weer naar buiten gaat. Door de gezellige kunstlicht-sfeer binnen, waren we verrast dat het nog zo licht was. Ik had ook geen flauw benul meer van de tijd. Uiteraard werd het restaurant gefotografeerd, het is toch een heugelijke dag.
Aan de overkant is een beeldengroep, zittend op een bankje: uiteraard een gewild onderwerp voor foto’s, en opa moet er ook bij op.

We blijken vlak voor de beroemde Heksenwaag van Oudewater te staan, nu een museum over hekserij, dat op dit uur van de dag gesloten is.
Door dit mooie stadje wandelen we ongehaast naar onze auto’s. We komen langs het fraaie, oude stadhuis. Leeuwen houden de wacht bij de ingang, en hoog op een schoorsteen is een bewoond ooievaarsnest!

We nemen vast afscheid, en rijden dan langs de Lange Linschoten naar de A12. Het is een rustieke, landelijke omgeving. Er staat van alles in bloei. De weg is smal en tegenliggers kunnen elkaar alleen passeren als er een uitwijkmogelijkheid is.

Grotere kaart weergeven

Intussen draait men “boven” heel langzaam aan de grote dimmer, maar dat betekent vooralsnog alleen een eind aan de kwalificatie: een zonovergoten dag.
Op de A12 hebben we nog een eind dezelfde richting, maar waar de A2 de A12 kruist, scheiden onze wegen, na een fantastische dag…

Grotere kaart weergeven

Grotere kaart weergeven

De raampjes gaan open, en er wordt nog even vocaal afscheid genomen en gezwaaid, dan rest nog de reis naar huis. Voor ons ligt een route die we nooit doen, maar in Nederland kun je bijna niet verdwalen. We hebben ingepland dat we ergens stoppen om te rusten: het was een intensieve dag.

We raken in een file. Op zaterdagavond… Er zijn drie rijbanen, wij zitten op de rechtse, die zit vast. Op de andere twee stroomt het verkeer vlot door. Als het even kan, voegen we in in de doorgaande stroom. Dan blijkt dat het de afslag naar de A28 / Amersfoort is die vastzit, en wij zitten nu in de stroom richting Arnhem. Maar we rijden tenminste weer.
Even later kiezen we om toch maar af te slaan. Dat brengt ons via provinciale wegen weer op de A28, richting huis. Omstreeks middernacht zijn we thuis, en genieten nog even na.

Als ik de volgende morgen de tuin in kijk, zie ik iets aan een boompje hangen dat er voordien niet was. Ingepakt in plastic en met een kaartje met felicitaties voor mijn verjaardag en mijn derde prijs. Vrienden, goede vrienden, lieve vrienden…
Petunia’s hebben voor mij ook nog een nostalgische betekenis: het huis van mijn opa, waar ik grotendeels mijn kinderjaren heb gewoond, had stenen bloembakken naast het terrasje bij de serre. Daarin bloeiden altijd opa’s petunia’s.

Lees ook Marijke’s verslag op haar weblog De zonzijde!